Staw ramienny jest stawem o szerokim zakresie ruchów, które mogą odbywać się w nieskończenie wielu płaszczyznach. Prawidłową funkcję stawu zapewniają struktury zwane stabilizatorami czynnymi i biernymi stawu ramiennego. Do pierwszych zaliczamy mięśnie okolicy barku, w tym mięśnie stożka rotatorów. Za stabilizacje statyczną odpowiadają: szczególna budowa powierzchni stawowych wraz z obecnością nieuszkodzonego obrąbka stawowego, ujemne ciśnienie wewnątrzstawowe i więzadła obrąbkowo-ramienne. Najczęstszą wtórną przyczyną niestabilności barku, są zwichnięcia stawu ramiennego. Prowadzą one często do uszkodzenia struktur anatomicznych odpowiedzialnych za stabilizację, których konsekwencją nieleczenia jest powstanie i utrwalenie nawracającej niestabilności stawu ramiennego.
Wśród uszkodzeń, które wtórnie prowadzą do niestabilności stawu ramiennego należy wymienić uszkodzenia przednio-dolnego brzegu kostnego panewki i obrąbka stawowego (uszkodzenie Bankarta), oderwanie części ramiennej więzadła obrąbkowo-ramiennego (HAGL), uszkodzenie górnej części obrąbka (SLAP), uszkodzenie w obrębie głowy kości ramiennej (uszkodzenie Hilla-Sachsa). Pacjenci z przewlekłą niestabilnością stawu ramiennego skarżą się na nawracające zwichnięcia, „wyślizgiwanie” się głowy kości ramiennej ze stawu, lub uczucie niestabilności. Zabiegi artroskopowe polegają na przytwierdzeniu uszkodzonej części obrąbka stawowego do panewki kostnej oraz dodatkowym wzmocnieniu przedniej torebki stawowej. Nie wszystkie uszkodzenia w obrębie stawu ramiennego prowadzące do jego niestabilności, mogą być leczone metodą artroskopową.
Obraz radiologiczny zwichnięcia
