Znieczulenie

Znieczulenie w operacjach stawu kolanowego i stawu skokowego

Do przeprowadzenia operacji konieczne jest znieczulenie. Anestezjolog bada pacjenta przed znieczuleniem i wyjaśnia proponowany rodzaj znieczulenia. Zdecydowana większość (95%) pacjentów przechodzi operację stawu kolanowego lub skokowego w znieczuleniu miejscowym. Znieczulenie ogólne stosowane jest rzadko, głównie z powodu różnych przeciwwskazań do znieczulenia miejscowego. Znieczulenie miejscowe wybierane jest z powodu mniejszej ilości powikłań, jakie mogą wystąpić i braku przykrych efektów ubocznych znieczulenia ogólnego, takich jak nudności, wymioty, bóle gardła i krtani oraz uczucie ogólnego rozbicia.

Etapy znieczulenia:

1. Po badaniu pacjenta i analizie wyników badań dodatkowych oraz podpisaniu zgody na znieczulenie pielęgniarka anestezjologiczna zakłada wkłucie do żyły na przedramieniu. Tym wkłuciem podawane będą leki dożylne podczas znieczulenia i operacji. Do wkłucia dożylnego podawany jest również antybiotyk, który zapewnia ochronę przed zakażeniem podczas operacji.
2. W pierwszej fazie znieczulenia pacjent otrzymuje dożylnie leki, które zmniejszają odczuwanie bólu podczas samego znieczulenia i później podczas operacji. Pacjent siada na łóżku i pochyla się mocno do przodu, tak żeby jego plecy wygięły się w „koci grzbiet”. Niekiedy znieczulenie można podać w pozycji leżącej na boku.
3. Po znieczuleniu przy pomocy niewielkiego ukłucia w okolicy dołu pleców („krzyża”) do przestrzeni międzykręgowej wprowadzany jest cienki cewnik. Poprzez ten cewnik podane zostanie 3-5 ml środka znieczulającego. Niekiedy podczas podawania można odczuwać ciepło płynące do obu kończyn dolnych. Następnie pacjent proszony jest o położenie się na plecach i nie unoszenie głowy ponad poziom posłania. Powoli zaczyna odczuwać osłabienie i stopniową utratę czucia w obu kończynach. Anestezjolog często dodatkowo podaje znieczulenie w okolicę pachwiny i nerwu udowego aby zapewnić dłuższy, nawet 24 godzinny, komfort nie odczuwania bólu.
4. Po znieczuleniu operowana noga zostaje owinięta specjalnym bandażem a następnie na udo zakładana jest opaska uciskowa. Ułatwi to i przyśpieszy przebieg operacji dzięki zahamowaniu krwawienia w stawie.
5. Jeżeli pacjent nie chce niczego słyszeć ani widzieć podczas operacji może zgłosić to anestezjologowi. Poda on środek nasenny, który sprawi, że pacjent zaśnie.
6. Po znieczuleniu konieczne jest 12-18 godzinne leżenie bez unoszenia głowy ponad poziom posłania. Jeżeli ten reżim nie jest dotrzymany mogą pojawić się popunkcyjne bóle głowy. Nie są one groźne i mijają same, ale dopiero po ok. 7-14 dniach. Jeżeli wystąpią, doradzamy zastosowanie prostych leków przeciwbólowych i picie dużej ilości płynów.

Znieczulenie do operacji stawu barkowego

Do przeprowadzenia operacji artroskopowych stawu barkowego konieczne jest znieczulenie. Anestezjolog bada pacjenta przed znieczuleniem i wyjaśnia proponowany rodzaj znieczulenia. Zdecydowana większość (95%) pacjentów przechodzi operację w znieczuleniu ogólnym. Wybierane jest ono ze względu na trudności w znieczuleniu miejscowym. Znieczulenie miejscowe stosowane jest rzadko, głównie z powodu różnych przeciwwskazań do znieczulenia ogólnego.

Etapy znieczulenia:

1. Po badaniu pacjenta i analizie wyników badań dodatkowych oraz podpisaniu zgody na znieczulenie pielęgniarka anestezjologiczna zakłada wkłucie do żyły na przedramieniu. Tym wkłuciem podawane będą leki dożylne podczas znieczulenia i operacji. Do wkłucia dożylnego podawany jest również antybiotyk, który zapewnia ochronę przed zakażeniem podczas operacji.
2. W pierwszej fazie znieczulenia pacjent otrzymuje dożylnie leki, które zmniejszają odczuwanie bólu podczas samego znieczulenia i później podczas operacji. Pacjent wprowadzany jest w znieczulenie przy pomocy wziewnych leków.
3. Po zakończeniu operacji pacjentka/pacjent jest wybudzany. Nie pamięta ona/on ani znieczulenia ani samego zabiegu. Przez około 10-20 minut po wybudzeniu logiczny kontakt z pacjentem jest utrudniony.
4. W okresie pooperacyjnym nie należy czekać aż pojawi się duży ból. Można „wyprzedzić” jego nadejście prosząc o środki przeciwbólowe, gdy ból zaczyna się nasilać. Trzeba pamiętać, że nie jest już możliwe „zupełne’ znieczulenie tak, jak to było podczas zabiegu. Nie trzeba obawiać się nadmiernego bólu. Większości pacjentów w zupełności wystarczają środki przeciwbólowe takie jak Pyralgin lub Ketonal.